Warnet

We kwamen binnen in een grote ruimte waar we ons moesten opstellen aan de zijkant van de zaal. In het midden stond een groot wit vierkant dat wel tot het plafond kwam, zo groot was het. Op een gegeven moment ging die kubus open en verscheen er een man die ons confetti uitdeelde dat we moesten bewaren tot het eind van de voorstelling. Daarna gingen we allemaal de kubus in, we namen plaats in het midden op de bankjes. Om ons heen waren vier schermen, waar een lift op geprojecteerd was die steeds op en neer ging. De deuren gingen soms open en we zagen de man die steeds iemand anders speelde in de lift of in de ruimte achter de geopende deuren. De speler was alleen, hij stond in het midden van het publiek (vierkant) en hij maakte de geluidjes die bij de beelden hoorde. Dat vond ik heel knap. In de filmbeelden zaten soms grappige stukjes, zoals een leeuw die ging graven in de grond.

De speler speelde alle rollen, zowel in de kubus als op het scherm, zelf. Dat hij dat allemaal zelf was op het scherm vond ik niet echt iets toevoegen. Ik voelde me niet erg betrokken bij het geheel, behalve als hij door het publiek heen liep of tegen ons sprak. De film vond ik soms erg verwarrend.

Alle kleding, ook op het beeldscherm, was heel afwisselend. Je zag dat hij het uit- en aantrok en zo veranderde in een ander figuur. De muziek vond ik erg hard, het was niet mijn smaak.

Ik vond dat wat we zagen niet echt een verhaal, maar meer een soort kijkje in een bejaardentehuis. Het einde was wel erg leuk, toen mochten we de confetti de lucht ingooien. Na de tijd spraken we de speler en hij was heel aardig, net als de mevrouw die ons van tevoren wat had verteld over dit stuk.