Je kijkt zo vaak je kan steeds dezelfde film. Je ademt, eet en leeft het verhaal. Je bent tegelijkertijd een bang meisje, een vogelverschrikker, een leeuw, een blikken man, een goede en slechte heks en een tovenaar. Je danst en speelt in je eentje de hele fantasie van The Wiz.

Maar dan zwaait de deur van je veilige kamer open en moet je dealen met de echte wereld en alle vooroordelen, regels en hokjes die daarbij horen. Opeens kijk je met de ogen van de ander naar jezelf en alles wat vanzelfsprekend is verdwijnt. Je wenst jezelf weg en op magische wijze word je opgetild door een storm en beland je in een wereld vér voorbij de regenboog.

In The Ozard of Wiz keren 7 bijzondere mensen terug naar hun kindertijd, een tijd zonder schaamte. Allemaal hopen ze uiteindelijk te krijgen waar ze hun hele leven al naar op zoek zijn: hersenen, moed, een hart en een thuis. In deze wonderlijke voorstelling serveren we vogue, popmuziek en melancholie in een seventies sausje.

Ik voel me als een veertje in een gereedschapskist.
Ik zou willen dat ik zonder vragen door mijn leven zou kunnen surfen.
Vanzelfsprekend er zijn, net zoals alle anderen.
Maar dat is niet zo, ik moet opletten.
Niet zwaaien, niet lachen, niet roepen als ik iemand herken.
Met auto’s, een voetbal en zwaarden spelen.
Niet enthousiast worden, want dan gaan alle alarmbellen af.
Vooral verveeld kijken, net als alle anderen.
Een stoere, boze jongenssluier dragen.
Incognito.
Eigenlijk zo min mogelijk bewegen.

Was er maar een tornado die mij op zou tillen en me ver weg bracht van hier.