De Toverfluit

Het verhaal ging over Pamina, een gewoon meisje van planeet aarde. Toen ze in bed lag hoorde ze haar ouders ruziën. Toen ze in slaap viel droomde ze en ontmoette ze Tamino (een astronaut) uit de toekomst. In haar dromen komt ze ook de zon en de nacht tegen. Dit blijken haar ouders te zijn maar Pamina ontkent dit. Er was een strijd tussen de zon en nacht. Moon is er ook, hij is de oppas van Pamina, maar niet zo’n lieve, want hij heeft Pamina aan een ketting vastgezet. Dit verhaal werd met veel verschillende muziekstijlen verteld, van Mozart tot hiphop tot rap. Ik vond het verhaal mooi omdat ik het spannend (en een beetje eng) vond. Het was spannend omdat er een strijd tussen de zon en de nacht met Pamina in het middelpunt was.

Het decor was erg mooi, ik vond het indrukwekkend. Het decor was zo gemaakt dat je een draaideur hebt, aan de ene kant is de slaapkamer van Pamina met een geel bed en aan de andere kant de stoel van de zon of de nacht. Het waren twee grote lichtgevende driehoeken, die van kleur veranderden. Aan beide kanten stonden acteurs muziekinstrumenten te bespelen. Alle 9 acteurs deden eigenlijk allemaal veel dingen, zoals acteren, zingen en muziek maken. Er was een hoge verdieping waar ze op speelden maar ook een lage verdieping, op die lage verdieping stond ook een ondertiteling in het Engels en aan de ene kant stond het in het Nederlands. Dat was wel handig, want soms werd er wat onverstaanbaar gesproken, zodat het de ruimte leek.

Pamina heeft een jumpsuit aan die ik zelf ook wel zou willen hebben, want hij is super mooi met allemaal kleuren. Moon had hoge sokken aan (die zijn blauw) hij heeft ook een kort broekje aan met een heel erg lang t-shirt, dit t-shirt zat zelfs helemaal door zijn broekje. De grote zon had hele hoge schoenen aan waardoor hij ook echt de grote zon leek. Hij had ook een gouden pak aan en zo leek hij best wel op de echte zon. De nacht die had een zwarte jurk aan, het was zo’n jurk die heel groot is en bij de nacht hoorde. Tamino de astronaut die had een wit pak aan en daar zaten lichtjes in, zijn vriend die hielp hem heel goed en hij had een gek superheldenpak aan.

Ze zongen verschillende soorten muziekstijlen: er was opera gezang, beat boxing, rap, noem het maar op. Dat was erg gaaf. De opera kwam wel hard door, dat was heel indringend, ik moest er wat aan wennen.

Ik raad het je wel aan om er naar toe te gaan als je van een stoere, enge, grappige voorstelling houdt, maar ik hoef er persoonlijk niet nog een keer naar toe. Dit is niet helemaal mijn fantasie hoe ik het ook had verwacht.