DE

Op 8 december bezocht ik de Stadsschouwburg in Haarlem waar ik het theaterstuk DE bekeek. Rare naam, hè? Ik denk dat het komt door de hoeveelheid dingen die de acteurs aan het einde verloren hebben. Net als dat alle letters van de titel van de voorstelling in het ‘niets’ waren verdwenen. Dit wordt allemaal duidelijk als je de voorstelling bekijkt.

(Voordat ik het gebouw binnenging, ontmoetten we twee mensen verkleed als een M&M en een roze teddybeer. Ze kampeerden buiten het gebouw met een winkelwagentje vol spullen die allemaal vies en stoffig waren, net als hun beschadigde kostuums. (Je zult ze later wel herkennen…) )

Het verhaal begon met gesloten gordijnen die het podium en het decor bedekten. We zagen helemaal niets. Langzaam begon de projector achter ons zinnen te tonen. Deze vertelden ons waar het volgende deel van het stuk over ging. Telkens als de scène veranderde, ging het gordijn weer omlaag en konden we meer lezen over het volgende deel. Toen het doek naar beneden kwam, werd niet alleen de titel getoond, maar ook het tijdsbestek. De eerste keer dat het gordijn omhoog schoof, was te zien hoe een dame onzichtbare steentjes in de onzichtbare rivier gooide, naast de onzichtbare huizen en onzichtbare bomen waar iemand onzichtbare appels voor de winter gaat plukken. Het enige dat niet onzichtbaar was, waren de brug, een constructie die de stadsmensen gaan bouwen en een soort vuurexplosie.

Ondanks dat er veel onzichtbaar was, vond ik het leuk omdat dit concept nieuw voor me was. Ik ga vertellen hoe het er echt ‘onzichtbaar’ uitzag. De achtergrond was zwart, zwart en nog eens zwart, dus telkens als er een zwarte plank was en ze stonden erop, zag het er onzichtbaar uit. De acteurs gaven me het gevoel dat ik naar echte en 3D objecten keek. De muziek was zeker luid, maar het merendeel bestond uit geluidseffecten. Alle geluidseffecten leken te zijn opgenomen voor de voorstelling en precies op het juiste moment te zijn afgespeeld. Ik denk dat het besturingssysteem volkomen geconcentreerd en soms gefrustreerd was. Helaas stond ik naast de luidspreker en ik voelde golven door mijn lichaam gaan. De geluiden gaven mij de rillingen.

De hele scène leek erg oud door de kleding, het lettertype op de gordijnen en de ‘moderne’ faciliteiten waar de dorpsbewoners erg enthousiast over waren en die ze verkeerd gebruikten. Dit is ook hoe ze alles verloren aan het einde. De regisseur moet dit citaat hebben uitgekozen: ‘Wees blij met wat je hebt, want als je probeert meer te krijgen, kun je alles verliezen.’

(EN)

On the eighth of December, I visited the Stadsschouwburg in Haarlem where I watched the theatre piece: DE. That’s ‘the’ in Dutch. Weird name isn’t it? I think it’s for the amount of loss that the actors got at the end. Like that all the letters of the title of the performance had disappeared into ‘nothingness’. This will all make sense when you watch the piece.

If you don’t speak Dutch you can watch this piece anyway, because the actors showed their emotions and were acting really well, so you will understand.

(Before I entered the building, we met two people dressed as an M&M and a pink teddybear. They were camping outside of the building with a shopping cart filled with lots of things which where all dirty and dusty like their damaged costumes. (You will recognize them later on…) )

The story began with curtains covering the stage and properties. All our sight was blinded. Slowly, the projector behind us began showing sentences. These told us what the upcoming part of the play was about. Each time the scene changed the curtain came down again and we could read more about the next part. When the curtain came down, it didn’t only show the title but also the time frame. The first time the curtain slid up it revealed a lady throwing invisible pebbles in the invisible river next to the invisible houses and invisible trees where someone will start picking invisible apples for the winter. The only thing that wasn’t invisible were the bridge, a construction the city people are going to build and a type of fire explosion.

Despite the properties were invisible, I liked it because this concept was new for me. I am going to tell how it really looked ‘invisible’. The background was black, black and more black so whenever there was a black plank and they stood on it, it looked invisible. The actors made me feel I was looking at real and 3D objects. The music was definitely loud but mostly the majority was sound effects. All the sound effects seemed like they where recorded for the performance and played at the exact time as the actors wanted them. I think the control system was utterly concentrated and sometimes frustrated. Sadly, I was next to the speaker and I kept feeling waves surging through my body. The sounds gave me the shivers.

The whole scene was seeming really old because of the clothing, letter font on the curtains and the ‘modern’ facilities which the townspeople were majorly excited about and they misused them. This is also how they lost everything at the end. The director must have copied this quote: ‘Be happy with what you have because if you try to get more you might lose everything.’