Er staat een olifant bij de bushalte

Ik bezocht de toekomst in dit theaterstuk: Er staat een olifant bij de bushalte. Voordat je deze recensie leest, moet ik je vertellen dat ik niet te veel ga verklappen.

Dit verhaal speelt zich af in de toekomst waar een olifant bij een bushalte belandt. Daar wordt hij geïnspecteerd door een heleboel AI en technologische systemen. Hij is geen fan hiervan, omdat hij niet gewend is aan deze menselijke habitat. Bijvoorbeeld:

Wat denk je dat er gebeurt als een olifant tegen de achterkant van een bushokje leunt? Wat denk je dat er gebeurt als een olifant op een bankje probeert te zitten met een maximaal gewicht? Wat denk je dat er gebeurt als hij een blikje in de verkeerde prullenbak gooit? In dit hilarische stuk zie je de olifant reageren, inspecteren, dansen en deze futuristische scène verkennen. De grappige avonturen die hij beleeft door te proberen (of juist niet) zich met de bus door de wereld te reizen zijn erg leuk.

De hele ruimte was gevuld met verbazingwekkende details om het publiek onder de indruk te maken. Maar wat het meest opviel was het masker van de olifant. De slurf bewoog vrij, de ogen konden knipperen en de mond kon kauwen. Dat alles was ontworpen met behulp van mechanica. In eerste instantie denk je dat de slurf magisch is en sta je versteld, totdat je de waarheid ziet… Het olifantenmasker was vakkundig gemaakt en tot de nok toe gevuld met systemen om het masker te besturen. De details van het masker waren uitstekend en zagen er echt uit. Ondanks dat het lichaam niet realistisch was, paste de kleur van de kleding echt bij het masker.

De bewegende beelden op het scherm van de bushalte werden allemaal geprojecteerd achter het podium waar een tweede acteur alles bestuurde.  Daartoe hoorde ook een robotstofzuiger… Er waren een paar dingen die niet door hem werden bestuurd. Zoals de ‘levende’ camera die kon praten. Ze corrigeerde de handelingen van de olifant.

De muziek was niet altijd muziek maar de achtergrondgeluidseffecten van het verhaal. Alleen op een gegeven moment was de muziek echt muziek. Het leek meer van vroeger.

De moraal van dit verhaal is: Voor mensen lijkt deze wereld misschien prima, maar dieren of andere wezens kunnen er heel anders tegenaan kijken. Voor hen en hun oorspronkelijke habitat brengt het geen vreugde. In de voorstelling voel jij je misschien hetzelfde als die olifant omdat je de taal van de apparaten en AI niet begrijpt. En dat je misschien schrikt omdat je het niet gewend bent en je gedwongen wordt om naar een plek te gaan waar je je niet prettig voelt.

Na de voorstelling mocht ik nog meedoen aan een workshop toneelspelen. We kozen een masker en mochten zeggen wie welke rol had. Met een masker op en zonder te praten gingen we verhaaltjes uitbeelden. Dat vond ik leuk, ik zou dat voor de grap wel eens ’s nachts willen doen: muggen doodslaan!

(EN)

On the 29th of December I visited the future tense, theatre piece: Er staat een olifant bij de bushalte, There is an elephant at the bus stop. Before you read this review, I must tell you that I am not going to give too much away.

This story is set in the future where an elephant ends up at a bus stop. There he is inspected by lots of humans AI technology systems which are not a fan of him, because he is not used to this habitat of humans. For example:

What do you think happens whenever an elephant leans against the back of a bus stop shelter? What do you think happens when an elephant tries to sit on a bench with a maximum weight? What do you think happens when he throws a can in the wrong trash bin? In this hilarious piece you will see the elephant react, inspect, dance and explore this futuristic scene. These funny adventures he makes by trying (or not) to travel across the globe by bus is a whole lot of fun.

The whole room was filled with amazing details to make the audience impressed. But the thing that stood out the most was the mask of the elephant. The trunk moved freely, the eyes could blink and the mouth could chomp. All that was designed with the help of mechanics. At first you will think the trunk is magical and you are amazed by it until seeing the truth… The elephant mask was skillfully made and filled to the brim with systems to control the mask. The details of the mask were outstanding and looked real. Despite the body not being realistic, the clothing color really matched to the mask.

The adds on the screen on the bus stop wall were all projected behind the stage where a second actor controlled everything.  This also included a robot vacuum machine… There were a few things that were not controlled by him. Like the ´living´ camera that could speak. She corrected the elephant with his actions.

The music wasn’t always music but the background sound effects of the story. Only at one point, the music was actual music. It seemed more from the olden days.

Especially if you don’t speak Duch I highly recommend you to watch this piece, because there is almost no speech and you can figure out what the story is about. The moral of this story is: To humans, this world may seem like a fine one, but animals or other creatures may view it very differently. For them and their original habitat it doesn´t bring any joy. In the show, you might feel the same as that elephant because you don’t understand the language of the devices and AI. And that you might be startled because you are not used to it and you are forced to go to a place you are not comfortable with.

After the performance, I took part in a drama workshop. We chose a mask and decided which role belonged to each mask. Wearing a mask and not talking, we acted out stories. I liked that, I would like to do that at night for fun: killing mosquitoes!