Roodkapje in Amazonia

We gingen naar de voorstelling in het Klooster in Woerden. Het was een hele reis. We gingen met de trein en het duurde drie kwartier!

In deze voorstelling is er eigenlijk helemaal geen Roodkapje zoals wij die in Europa kennen. In plaats daarvan gaat het over een overleden grootmoeder waar herinneringen van komen. Haar kleinkinderen gingen om middernacht hun dode oma herdenken. Wij, als publiek, wisten niet wat er aan de hand was. Dus de acteurs gingen het verhaal vertellen met poppen.

De twee kleinkinderen van deze oma heten Yara en Barnabe. Zij kijken terug naar hun verleden, toen ze nog jong waren door het verhaal aan het publiek te vertellen. Op een dag moesten ze van hun oma een lekker Braziliaans gerecht naar hun tante Paiva brengen. Ze raakten elkaar kwijt onderweg. Barnabe verdwaalde in het bos met het gerecht. ‘s Nachts kwamen wezens tot leven, die je overdag niet kon zien. Yara was daar niet en heeft de spannende verhalen van Barnabe nooit geloofd. Terwijl Yara in de flash back zit, ontmoet ze Saci Perere (dat je als sachi pere uitspreekt). Ze schrikt en Saci Perere zegt bijvoorbeeld ‘Wat mooi is van buiten, kan rot van binnen zijn’. Hij zegt ook dat ze om Barnabe te begrijpen, zich in hem moet verplaatsen. Dat doet ze letterlijk. De acteur stapt in de pop van Barnabe om zo vanuit zijn perspectief te kijken en alles te kunnen snappen. Zo ziet Yara het gevaarlijke monster dat oma opeet omdat oma geheimen heeft waar Yara van schrikt omdat ze het nooit heeft geweten.

De acteurs speelden Poppenspel wat ze heel goed deden omdat het leek net echt! Er waren veel poppen en dingen gemaakt van foam. Cuca is de krokodil, de tweede van Barnabe’s verhalen die ook verandert in een vlinder en megagrote vuist. Als de vuist op de grond sloeg hoorde je ook een heel overdreven hard geluid. Voor jongere kinderen kon dat best spannend zijn, maar ik vond het voorspelbaar en goed bedacht.

Ook het licht was heel belangrijk en het donker. Zoals toen Barnabe in het bos was verdwaald. En toen Barnabe in Cuca zijn kooi was gekropen, wat een val was, toen was alles donker. Omdat de acteurs zwarte kleren aan hadden kon je hun lijf niet meer zien en leek het net echt. Er scheen een spotlight op Barnabe in de kooi, daarom kon je juist hem nog zien.

De muziek vond ik niet zo belangrijk. Mijn moeder heeft een lied gehoord en een rap, maar ik herinner me niks. Ik vond vooral het poppenspel creatief en behoorlijk grappig. Zo vertrok oma’s auto en Barnabe bewoog in de wind terwijl hij zich aan de auto vastgreep en schreeuwde. Het leek net echt.

(EN)

On Sunday 30 March, we went to see the performance Little Red Riding Hood in Amazonia at the Klooster in Woerden. It was quite a journey. We went by train and it took 45 minutes!

I wouldn’t recommend this play if you don’t speak a little Dutch. There are too much spoken clues in it.

In this performance, there is actually no Little Red Riding Hood at all as we know it in Europe. Instead, it is about a grandmother who passed away from whom memories come. Her grandchildren went to remember their dead grandmother at midnight. We, as the audience, didn’t know what was going on. So the actors started telling the story with puppets.

This grandmother’s two grandchildren are called Yara and Barnabe. They look back to their past when they were young by telling the story to the audience. One day, their grandmother had to take a delicious Brazilian dish to their aunt Paiva. They lost each other on the way. Barnabe got lost in the forest with the dish. At night, creatures came to life that you couldn’t see during the day. Yara was not there and never believed Barnabe’s exciting stories. While Yara is in the flashback, she meets Saci Perere (which you pronounce as sachi pere). She is startled and Saci Perere says, for example, ‘What is beautiful on the outside can be rotten on the inside’. He also says that to understand Barnabe, she has to put herself in his shoes. She literally does so. The actor steps into Barnabe’s puppet in order to see from his perspective and understand everything. For instance, Yara sees the dangerous monster eating grandma because grandma has secrets that scare Yara because she never knew.

The actors played Puppetry which they did very well because it looked just like the real thing! There were lots of puppets and things made of foam. Cuca is the crocodile, the second of Barnabe’s stories which also turns into a butterfly and mega-sized fist. When the fist hit the ground, you could also hear a very exaggerated loud sound. This could be quite exciting for younger children, but I thought it was predictable and well thought out.

The light was also very important and the dark. Like when Barnabe was lost in the forest. And when Barnabe had crawled into Cuca’s cage, which was a trap, then everything was dark. Because the actors were wearing black clothes, you couldn’t see their bodies and it looked just like the real thing. There was a spotlight shining on Barnabe in the cage, which is why you could still see him in particular.

I didn’t think the music was that important. My mother heard a song and a rap, but I don’t remember anything. I mostly found the puppetry creative and quite funny. That’s how grandma’s car left and Barnabe was moving in the wind as he was gripping on the car screaming!