Roodkapje in Amazonia

Het begon allemaal met een persoon die iets aan het onderzoeken was. Dit kon je zien, doordat hij/zij om zich heen keek en een soort pak aan had. Er was een hele grote berg op het podium, in de vorm van een L met een boogje in plaats van een hoekje. Op de berg waren allemaal mini maiskolfjes te zien. Het leek een maisveld. Met een dik belleblaaspistool spoot hij allemaal bellen in de lucht (het pistool was dodelijk en dat kon je zien aan een plaatje van een doodskop). Daarna begon het verhaal over Roodkapje in Amazonia. Er kwamen twee mensen, broer en zus, op het podium. Ze hadden een kar met allemaal dozen bij zich. Ze vertelden iets over een aantal dieren en als ze het bijvoorbeeld over een panter hadden, deed de ander een kist open en kwam daar een panter uit gesprongen. De broer zei toen: ‘ja, maar die is… DOOD!’. Het tweede dier was een miereneter. Ook hij sprong uit de doos en likte van de broer een miertje af. Maar toen zei de broer: ‘ja, die is ook… DOOD!’. Toen kwam er een hele mooie vogel uit de kist gevlogen. En toen zei weer de broer: ‘ja, die is ook…’. De zus zei: ‘nee!’ (met haar hand voor de mond) ‘echt?’. ‘Ja’, zei de broer, ‘neergeschoten’.

De reden dat broer en zus bij elkaar waren, was om hun oma. Oma maakte altijd hele lekkere Pamonja, een gerecht van mais gemaakt. Maar oma, zei de broer, is ook dood! De kar werd door de broer en zus omgedraaid en uit de kar kwam oma en de broer en zus (Barnabe en Yara) veranderden in een pop van toen ze klein waren.

De boodschap van de voorstelling was voor mij: Dat de aarde het zelf doet en je krijgt alles wat je nodig hebt.

Dit vond ik:

Deze voorstelling staat denk ik wel in mijn top 3, want ik vond het heel grappig. Er was bijvoorbeeld een mega grote groene hand en een hele grote draak. Hij was grappig, omdat hij lippen had en hele grote wimpers. Het was leuk dat je aan het einde nog met de dieren kon praten en zien hoe ze gemaakt waren. Je mocht nog meer vragen stellen aan de spelers.  Ze waren echt heel mooi gemaakt! De ogen van de krokodil waren gemaakt van kerstballen, dat vond ik een grappig weetje. De muziek van de voorstelling was tropisch, want het was alsof je op vakantie was en met sambaballen kon schudden. Je kon er niet stil bij blijven zitten. Het bleef ook heel erg in je hoofd zitten.

Ik zou de voorstelling echt heel erg aanraden. Mijn oudere broer en mijn vader waren ook mee en vonden de voorstelling ook heel leuk. Zij hebben verder geen andere voorstellingen gezien, maar waren erg onder de indruk.

Chassé Theater