The Neverending Story

The Neverending Story is een fantasierijke voorstelling waar heel veel in gebeurt, soms moeilijk te volgen, maar wel een bijzonder verhaal.

Het verhaal is gebaseerd op de gelijknamige film, waarin een kind stiekem een bijzonder boek meeneemt om zelf te gaan lezen op een zolder op school. Alles wat dit kind leest, lijkt in het echt ook te gebeuren. En dat stuk is hetzelfde als in de film, maar de voorstelling gaat verder dan het verhaal van de film. De makers hebben een nieuw verhaal verzonnen dat zich ook afspeelt na het einde van de film.

Het hele verhaal speelt zich af in Fantásië, een rijk vol fantasie met allerlei verschillende fantasie wezens, zoals draken, mega schildpadden, weerwolven, mini-mensjes en een gouden keizerin. Maar het rijk wordt bedreigd door ‘het niets’, wat alles laat verdwijnen. Er worden veel avonturen beleefd door Atréjoe, de hoofdpersoon van het boek, samen met het kind dat leest, Basje, maar al die avonturen worden niet afgemaakt.

In het tweede deel van de voorstelling kwam Basje zelf ook in Fantásië, terecht, nadat ze het rijk heeft gered, en ontving een amulet. Met dat amulet kon ze wensen doen, maar met elke wens raakte ze een herinnering en daarmee ook een stukje van zichzelf, kwijt. Ze probeert dan naar huis te komen en beleeft nog meer avonturen.

Ik vond het decor prachtig. Met prachtige kleuren en vormen en hoekjes waar je in kan. En hoe het ook kon veranderen in iets nieuws. Bijvoorbeeld hout waar je op kon zitten, werd ineens een lichtgevende kast vol herinneringen. Het decor veranderde steeds, ook vanuit de lucht, zoals touwen die samen een mega spinnenweb vormen, maar ook een supergroot gouden doek, wat een woestijn moest voorstellen. De kostuums en de rekwisieten sloten aan bij de pracht van het decor, vol kleur, blinkend en vol fantasie. Het mooiste vond ik de draak Foechoer, waarop ze vlogen. Het was super mooi gemaakt. En de grote schildpad was heel grappig en keek lief. Verder hadden ze nog andere schitterende kostuums, zoals de leeuw die tegelijk een woestijn was.

De muziek werd live gespeeld, wat heel mooi klonk. Je zag ook hoe de muzikanten speelden. De muziek paste goed bij het verhaal, waardoor je nog meer werd meegenomen in de voorstelling.

Ik vond het er allemaal ontzettend mooi uitzien, maar soms kon ik het niet helemaal volgen, omdat er te veel gebeurde. Er waren heel veel verhalen en daardoor duurde de voorstelling ook best wel lang. Tijdens de voorstelling – ik denk dat dit aan de schouwburg ligt – was de zolder met Basje niet goed (soms helemaal niet) te zien als je aan de rechterkant zat. Dit gold voor ons en was wel jammer. Er gebeurde bijvoorbeeld iets met een spiegel bij haar, en dat konden wij niet zien.

Na het zien van de voorstelling, had ik meteen heel veel zin om de film nog een keer te zien. (Deze had ik eerder al gezien, maar was niet nodig om de voorstelling te begrijpen.)