Koning Gilgamesj

Voordat de voorstelling begon, werden we in groepjes ingedeeld. Ik zat in een groepje van vier. Wij kregen een tablet en moesten daarmee met zijn vieren een soort speurtocht doen langs oude kleitabletten. De uitkomst van de speurtocht bepaalde op de tablet waar we zaten tijdens de voorstelling, dat was wel bijzonder. Tijdens de voorstelling moesten we ook nog verschillende keuzes maken met de tablets over hoe de voorstelling verliep en ging eindigen.

De voorstelling was aan het begin wel leuk en grappig. Het begon met het meisje Sama dat Vlaams sprak en ik vind Vlaams een leuk accent. Ze vertelde hoe het in huis eraan toe ging, dat haar vader bijna nooit aandacht voor haar heeft, maar alleen aandacht heeft voor het vertalen van oude kleitabletten, maar dat lukt nooit. Op de oude kleitabletten stond hoe het was in de tijd van Koning Gilgamesj. Als zijn dochter vertelt wat volgens haar op de tabletten staat, komt het verhaal tot leven: Er kwamen mensen uit het verleden tevoorschijn die vertelden over het rijk van Koning Gilgamesj. Ze vertelden hoe gemeen Koning Gilgamesj was, maar ook een verhaal waarin Koning Gilgamesj aardig werd. Ik vond het mooie stukjes, maar aan het einde werd het verhaal wat te druk, gebeurde er teveel, en was daardoor niet alles even goed te begrijpen.

Er kwam veel leuke en grappige moderne muziek in voor. Er zat rap muziek in, waarop de acteurs zongen en dat klonk erg leuk. Er waren vier acteurs, die allemaal diverse rollen speelden. Ze lieten dat zien met hun wisselende kleding en rekwisieten, wat paste bij de verschillende rollen. De acteurs waren goed in hun rol.

Ik vond het decor wel leuk. Het was simpel, maar veranderde steeds als ze naar een andere plek gingen, zoals dat er ineens bomen uit pilaren kwamen toen ze naar het bos gingen.

Het einde was mooi gedaan, iedereen mocht iets bijzonders doen voor iemand die dood is gegaan. Aan het einde vond ik wel iets raar:  nadat we dat moois gedaan hadden, moesten we achter de tribune blijven en was er geen direct moment voor een applaus.

Uiteindelijk kwamen de acteurs wel tevoorschijn en konden we alsnog applaudisseren.

Theater de Krakeling, Amsterdam