Interview Spelers ERGENS – Schippers&VanGucht
Interview: Jellie Schippers, theatermaker en regisseur ERGENS, met acteurs Surelis (13 jaar) en Naivid (11 jaar)
Jellie: Hoe zijn jullie in de video terechtgekomen?
Surelis/Naivid: “We waren op mama’s werk in de wachtkamer, want we hadden sleutels nodig — we waren iets vergeten thuis. We moesten even wachten tot zij iemand had geholpen. Jellie zat tegenover ons in de wachtkamer en we zagen haar steeds naar ons kijken. We fluisterden met elkaar, want we vroegen ons af waarom dat zou zijn.”
Jellie: Ik was juist bezig met het script en op zoek naar een stel zusjes. En waar vind je die dan zomaar, hè? En toen was ik aan het wachten bij de tandarts… en kwamen jullie zomaar binnenlopen. Nadat ik jullie had gezien, moest ik jullie moeder bellen. En dat vond ik toch spannend, want misschien vond zij het wel een rare vraag.
Jellie: Wat dachten jullie toen jullie voor het eerst gevraagd werden of jullie mee wilden doen?
Surelis: “Ik was heel blij, maar ik twijfelde wel of mijn zusje en moeder misschien ‘nee’ zouden zeggen.”
Naivid: “Ik wist het eerst niet zo goed, want ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Maar later dacht ik dat het wel heel leuk zou zijn. Toen was ik heel blij en heb ik het meteen aan mijn beste vriendin verteld.”
Jellie: En hoe had je gedacht dat het zou zijn? Was het heel anders dan je had verwacht?
Naivid: “Nee, ik had er wel over nagedacht hoe het zou zijn, maar het was niet heel anders.”
Jellie: Wat dachten jullie toen je voor het eerst de kostuums aankreeg?
Surelis: “Ik dacht eerst: dit gaat niet goed zitten — en ik had ook gelijk.”
Jellie: Kun je je kostuum eens omschrijven? Want dat was natuurlijk best een stevig kostuum.
Surelis: “Ja, het was heel zwaar en zweterig. En ik moest het vaak aan- en uitdoen, dus dan was het ook een beetje nat als ik het weer aan moest. “Het was heel comfi, maar ook oncomfi…”
Jellie: Ja, dat snap ik. Want jij had een soort omgebouwd duikpak aan. Dat is ook zwaar. En jij, jij had Naivid— vond ik — een heel mooi kostuum. Vertel eens.
Naivid: “Eerst had ik een groene jurk. Dat vond ik een beetje raar, als hert. Maar toen had Myriam nog iets anders leuks, en dat vond ik fijn, omdat dat lekker losjes zat.”
Jellie: Wat was je lievelingsscene om op te nemen?
Surelis: “Voor mij was het — het spijt me want die was zonder jou Naivid — de laatste scene die we hebben opgenomen. Waar we allemaal in een soort grote witte piñata zijn, in een ruimte met drie deuren. Eentje was van Diede, één van Leon en de derde van mij. Het leukste stukje vond ik dat ik en Leon naar beneden gingen. Daar moesten we echt acteren dat we verdrietig waren.”
Jellie: Dat is ook heel mooi geworden in de opnames. Maar daar moest je wel echt acteren. Hoe was dat?
Surelis: “Dat was niet moeilijk. Omdat we thuis vanaf kleins af aan altijd al leuke, gekke dingen doen met papa, zoals nep zingen of babbelen, alsof er een camera is. Dan wordt het gewoon.”
Jellie: En wat was jouw favoriete scene om op te nemen?
Naivid: “Dat stuk met de sneeuw, en dat we heel hard op de piñata mochten slaan en met sneeuw gooien.”
Jellie: Ja, dat was ook echt heel leuk. Maar die scene moest wel eerst goed gerepeteerd worden.
Wat vinden jullie van repeteren?
Naivid: “Het repeteren vind ik veel leuker dan de opname zelf, omdat je dan heel leuk aan het oefenen bent. De opname is spannend, omdat je het echt moet doen — ook al ben je er helemaal klaar voor. Je hebt heel hard gestudeerd en dan weet je alles… maar als je het dan echt moet doen, weet je soms ineens de helft ineens niet meer.”
Jellie: Ja, dat is dan wel even spannend, hè.
Surelis: “De scene waar ik het meeste zin in heb om terug te zien? De allereerste. De feestjes. Of nee — die allerlaatste in het bos vond ik ook heel leuk. Die wil ik graag terugzien. Met alle spelletjes en dat ik iemand op de grond moest duwen en weer terug oppakken.”
Jellie: En als je nog eens aan zo’n project mee zou mogen doen, zou je dat dan willen?
Surelis/Naivid: “Ja! Heel zeker!”
Jellie: Hoe was het om met de volwassen acteurs samen te spelen?
Naivid: “Mijn favorieten waren wie de make-up deed: Juup, Charles en Roshanak — die sneeuw moesten gooien bij Diede.”
Jellie: Ja, zij zijn aardig, hè? Dat snap ik.
Naivid: “Ik vond het heel leuk met de jongen met een jurk, die een beer moest zijn. Rowshuan.”
Jellie: Had je het gevoel dat iedereen goed met jullie samenwerkte?
Surelis/Naivid: “Ja! Iedereen was heel lief.”
Jellie: Wij vonden ook dat jullie heel fijn samenwerkten.
Jellie: Heb je iets gedaan waarvan je op voorhand dacht dat je het nooit zou doen?
Naivid: “Alles!”
Jellie: Noem eens een voorbeeld?
Surelis: Het allerlaatste, samen spelen tijdens de laatste scene. En vooral dat Leon mij moest nadoen. Met de live muziek van Simon eronder werd het meteen een beetje eng. Dat was ook de bedoeling.”
Naivid: Voor mij was het spannend om iets te doen terwijl mensen naar je kijken, dat is altijd spannend.”
Jellie: En daarom oefenen we dat, zodat het gewoner wordt. Soms doe je iets gewoon, en dan denk je achteraf: Wow, dat was het!
