ANDERS IS EEN HELE NORMALE ZWEEDSE VOORNAAM

Deze voorstelling gaat over drie mensen die in een oud huis komen. Die hebben het koud. Dan zoeken ze allemaal spullen om een beetje op te warmen. Dan pakken ze iets op en dan zegt een stem door een luidspreker wat het is, maar dat is een ander woord dan je gewend bent. En dan kun je denken ik luister naar wat de stem zegt en dat is het, of je doet er gewoon mee wat het echt is waarvoor je het normaal ook echt gebruikt. Want iemand heeft maar gewoon dat woord ervoor verzonnen. De drie mensen pakten steeds iets op.  Dan hoorden ze wat door de luidspreker en dan gebruikten ze het als hoe de luidspreker het zei. Bijvoorbeeld ze pakten een steen en dat zou je denken er komt uit de microfoon: ‘Steen’, maar dat was niet zo. Je hoorde ‘Handdoek’. Dus toen legden ze hem op het wasrekje. En later gingen zich er ook mee afdrogen. Toen werden de drie mensen helemaal gek, ze waren raar geworden. Ze snapten er helemaal niks van. Uiteindelijk werden ze volgens mij een beetje gek in hun hoofd.

De voorstelling was aan het begin een beetje spannend, want je hoorde een heel spannend muziekje. Toen kwamen ze dus binnen en ze waren eerst heel stil en zeiden helemaal niks. Maar uiteindelijk gingen ze toch praten en de hele tijd die voorwerpen gebruiken en dat was heel grappig. Want dan gebruikten ze dingen voor iets heel anders. De mensen waren niet zo snugger en dat vond ik dus heel grappig.

Het decor van de voorstelling was een soort oud vervallen huis, met allemaal ramen die een beetje stuk waren en allemaal kapotte dingen. Het huis leek alsof het tien jaar niet gebruikt was en een soort oud huis in een bos. Er lag allemaal troep op de grond en er was een tafel en een keukentje en een trappetje naar de keuken. Het decor is best mooi, maar het was niet per se heel bijzonder of vreemd, meer spullen die je ook in huis hebt maar dan als een rommeltje. Dat past heel goed bij het verhaal.

Er waren dus drie mensen, die er aan het begin uitzagen alsof ze drie dagen door de sneeuw hadden gelopen, met rugzakken en laarzen. Dat zag er wel echt uit. Aan het einde werden ze verkleed, dat was wel grappig, maar dat was minder echt omdat je het niet echt zo zou dragen.

Aan het begin was er een spannend muziekje en je hoorde de wind door het huis waaien. Je voelde het natuurlijk niet, maar toch voelde je het door het geluid wel echt. Aan het begin schrok ik wel een beetje door die harde stem, want het was stil en donker in de zaal. De mensen zelf kon je soms niet zo goed horen omdat ze geen microfoon hadden. Ik zou zeggen dat ze wel iets beter verstaanbaar moeten zijn. Alle plingetjes en andere geluiden waren goed te horen.

Het mooiste aan de voorstelling vond ik dat ze alle spullen oppakten en het gebruiken zoals de stem zei. Dan gebruikten ze bijvoorbeeld een boterham als bord of de pindakaas als gezicht crème en die mevrouw ging dat echt op doen. Ik vond het echt heel grappig allemaal.

Het minst leuk aan de voorstelling vond ik dat je soms de mensen niet goed horen. En soms kon ik ook de stem niet goed horen en dan wist ik niet wat het was.

Ik leerde van deze voorstelling dat je niet teveel naar andere mensen moet luisteren maar gewoon moet doen wat je zelf wil en denkt dat klopt. Deze voorstelling is bedoeld voor 6+ en ik vind dat wel kloppen, alleen je moet dan aan het begin wel een beetje opletten als het spannend is. Daarna word het vooral heel grappig.

Leeftijd: 11 jaar

Theater: De Krakeling, Amsterdam