De Geheime Tuin (reprise)

Eigenlijk ging de voorstelling gewoon precies hetzelfde als het boek. Het gaat over een meisje (Sara) dat bij haar oom komt wonen en waar de tante van dood is. De oom wilde zijn leven met zijn vrouw en zoon in de tuin doorbrengen, maar de vrouw gaat dood. Haar man besluit de tuindeuren voor eeuwig te sluiten en de zoon (Woody) te laten opvoeden door het dienstmeisje.

Sara mag nergens naartoe in het grote huis van haar oom. Ze mag alleen in haar eigen kamer en in de keuken komen. Ze houdt zich niet aan de regels en gaat rondsluipen door het huis. Daar ontdekt ze een kamer waar Woody in zit. Sara sluit vriendschap met Woody en met een jongen uit het dorp. Die jongen uit het dorp vertelt dat er een geheime tuin is bij het landgoed waar Sara nu woont. Het dienstmeisje en haar dochter komen erachter dat Sara in de kamer van Woody is geweest en worden erg boos op haar. Dan besluit Sara dat ze de tuin gaat zoeken met die vriend uit het dorp en Woody. En ze wil daar dan gaan wonen.

Er was een heel mooi orkest dat meespeelde op het podium. Het klonk echt heel mooi. De muzikanten beelden ook het verhaal uit. Het mooiste vond ik dat de muzikanten ook geesten werden, ze droegen allemaal witte gewaden en gingen rondlopen. En dat zag er heel mooi uit. Later werden ze de vogels en bloemen in de tuin. Ik vind het leuk dat deze keuze is gemaakt dat je kan zien hoe de muziek wordt gemaakt.

Het decor verplaatste best vaak, maar dat ging wel heel mooi. Er waren witte gordijnen die soms naar beneden vielen of er viel een zwart doek naar beneden en als dat doek weer omhoogging was het decor weer veranderd. Alleen wat ik wel een beetje jammer vond was dat er toen er een bed het podium op werd gereden of een stoel dat dat dan wel werd gedaan in twee mensen in een zwart pak. Want dan was alles zo serieus en dat dan niet. Op het eind toen kwam er echt een prachtige tuin tevoorschijn door allemaal waaiers die werden opgevouwen door de acteurs. De muzikanten stonden dan door de tuin heen. En de acteurs dansten door de tuin. Dat was erg mooi om te zien, en als je het zo hoort raad je het vast al het komt natuurlijk goed.

Ik vond dat de hoofdpersonage (Sara) niet zo mooie kleren had ze droeg een soort van nachtjapon met een sjaaltje. Maar de andere personages op het podium droegen juist hele bijpassende kleding voor wat ze speelde. Bijvoorbeeld de oom van Sara droeg een net jasje en een nette broek.

Het best bedacht vond ik dat er achter die oom allemaal muzikanten liepen in zwarte kleding want die oom was in rouw door dat zijn vrouw was overleden dus als die oom het podium op kwam dan liep er een rouwstoet achter hem aan. Ook een mooi stukje vond ik dat achter de jongen uit het dorp (waar Sara mee bevriend raakt) allemaal muzikanten in gekleurde kleren liepen. Zo had je door dat die jongen blij was.

Zelf vond ik het een prachtige voorstelling. Het is zeker een aanrader. En helemaal als je van muziek houdt. Er was soms wel iets te veel muziek voor mij. Maar het was ook wel leuk dat het weer wat anders was. Ook als je niet van muziek houdt dan is het zeker een aanrader, want het decor is prachtig en er is genoeg te zien.

Theater Carre, Amsterdam