De Geheime Tuin (reprise)

De manier waarop ik dit stuk heb kunnen bekijken was nogal anders dan alle andere. Op zondag 20 april bekeek ik De geheime tuin thuis als een opgenomen en gemonteerde video.

Het verhaal begon met twee leeuwenstandbeelden waarvan er één lag te snurken en één wakker was. De wakkere maakte de snurkende wakker en na een heel geruzie begonnen ze te vertellen…

Ze vertelden dat er achter hen ooit een prachtige tuin was. Maar die is nu helemaal weg. De tuin was eigendom van een landheer en zijn vrouw met een kind. (Ze hadden ook een werkster.) Er waren altijd grote feesten in de tuin met een orkest. De moeder zorgde voor de tuin zodat er veel prestigieuze bloemen bloeiden. Tot er op een dag een vreemde bloem in de tuin groeide. De moeder keek er verward naar, wetend dat het er een was die ze nog nooit eerder had gezien. Ze nam een klein hapje en het smaakte geweldig. Maar toen vergiftigde het haar. De moeder overleed en de vader was te depressief om voor het kind Timo te zorgen, in plaats daarvan moest de werkster ervoor zorgen dat hem niets zou overkomen. En nu ziet de tuin eruit als een dode vergeten plek die alle levendigheid uit de mensen en het huis zuigt.

De muziek was meestal klassiek en werd live gespeeld. De muzikanten speelden op veel verschillende instrumenten en speelden de scènes erg goed. Ze maakten bijna overal deel van uit en speelden de sfeer van de setting. Zonder de muziek zou het stuk als een onopgeloste puzzel zijn. Ik hield van de manier waarop ze de stemming uitdrukten door te bewegen terwijl ze op hun instrumenten speelden.

Naast de muziek waren er ook leuke kostuums. Toen ik vertelde over de twee leeuwenbeelden, vertelde ik dit nog niet: het waren mooie kostuums omdat de leeuwen niet zo groot waren en eigenlijk bovenop een sokkel waren bevestigd. De acteurs stonden in de holte van de sokkels, zo renden ze weg om de volgende scène in te leiden. Hun handen bewogen de voorpoten van de leeuwenbeelden en de achterpoten bewogen helemaal niet. Je kon alleen hun gezichten zien, omringd door de manen van de leeuwen. Ik vond het een humoristisch concept. Wat ook precies bedacht was, was dat de muzikanten ook in standbeelden zaten en voor spanning zorgden toen de hoofdpersoon aankwam: ze had het gevoel dat ze gevolgd werd, maar toen ze zich in een milliseconde omdraaide, stonden de standbeelden allemaal weer op hun plaats. De muzikanten veranderden ook regelmatig van kostuum. De muziek die ze speelden bracht emoties in de scène en hun kostuums deden dat ook.

De nieuwsgierige jonge kinderen in dit verhaal vonden uiteindelijk de verlaten poort. Wat ze daar zagen was heel onverwacht…

(EN)

The story how I was able to watch this piece was rather different to all the others. On Sunday 20th of April I watched De geheime tuin at home as a recorded and assembled video.

The story begun with two lion statues where one statue was snoring and one was awake. The awake one woke up the snoring one and after a whole bit of arguing, they began to tell…

They started talking about a beautiful garden which once used to be behind them. But now it’s all gone. The garden was owned by a landlord and his wife with a child. (They also had a maiden.) There was always big parties in the garden with an orchestra. The mother took care of the garden making loads of prestigious flowers blossoming. Until one day a strange flower grew in the exact garden. The mother looked confused to it knowing it was one she hadn’t seen before. She took a small bite and it tasted amazing. But then poison. The mother passed away and the father was too depressed to take care of the child Timo, instead the maiden had to take care that nothing would happen to him. And now the garden looks like a dead forgotten place seeping all the liveliness out of the people and house.

The music was mostly classical and it was live played. Lots of musicians were performing on a variety of instruments and played the scenes really good. They were part of almost everything and played the mood of the setting. Without the music the piece would be like an unsolved puzzle. I loved the way they expressed the mood by moving around whilst playing their instruments.

Besides the music there were also nice costumes. When I told about the two lion statues, I didn’t tell . These were nice costumes because the lions were not that big and actually attached on top of a pedestal. The actors stood inside the hollow pedestal, that is how they scurried away to introduce the next scene. Their hands move the front legs of the lion statues and the rear legs didn’t move at all. You could only see their faces surrounded by the manes of the lions. I found the concept humorous. The thing which was also precisely thought of was that the musicians were in statues too and put suspense in when the main character arrived: she felt like she was followed but when she turned around in a millisecond the statues were all back in place. Musicans also changed costumes gradually. The music they played brought emotions to the scene and their costumes did.

The curious young children in this story eventually found the abandoned gate. That’s where they saw something unexpected…