De Gebroeders Leeuwenhart

Aan het begin voor de voorstelling zag je een groot bed, dat vond ik best grappig. Toen de voorstelling begon was er een gitarist en die speelde heel mooi tokkelend gitaar. Dat gaf een fijn gevoel, heel rustgevend. Daarna begon de gitarist er ook prachtig bij te fluiten.

Toen begon het verhaal en werd er heel mooi verteld dat Kruimel, die eigenlijk anders heette, erg ziek was. De emoties werden mooi overgebracht, bijvoorbeeld bij het droevige dat hij doodging moest de moeder huilen en de vader troostte de moeder. Jonathan, de broer van Kruimel, troostte hem met positieve woorden. Later, toen er brand uitbrak, springt Jonathan met Kruimel op zijn rug uit het raam en dan sterft Jonathan. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, want Kruimel zou eerder doodgaan. Ook hierbij werden de emoties heel mooi overgebracht. Daarna kwam heel mooie zang.

Er waren allerlei dingen die supergoed en mooi gespeeld waren. Op verschillende stukken was het ontroerend, of spannend, of geheimzinnig en soms gewoon leuk. Ik vond de muziek heel erg mooi.

Later in het verhaal is er een strijd en dat gebeurt in Nanjiala, dat is de wereld waar je heen gaat na de dood. Die strijd is tegen Angel en zijn handlanger. Jonathan gaat daar heen en die is één van de belangrijkste soldaten in de strijd en die wordt dus gezocht. Kruimel is daar ook gekomen en die heeft een zg opa en die verbergt de beide jongens. De soldaten doen huiszoekingen bij oudjes en weerlozen en Kruimel wordt niet verdacht maar Jonathan wel. Later beuken ze bij dat oudje de deur in en die staat op en roept dat hij en zijn kleinzoon willen sl apen. Hij gaat heel erg tekeer en scheldt en tiert. Dat vond ik eigenlijk heel grappig, maar zo was het niet bedoeld. Koning Angel zaait dood en verdierf. Jonathan wil Kruimel wel beschermen maar moet heel vaak weg, dus is Kruimel vaak alleen. In het begin had hij een paard gekregen van Jonathan en dat was een raar paard vond ik. De eindstrijd is behoorlijk eng.

Het bed kon worden uitgeklapt en de kussens opgestapeld. Zo konden de spelers allerlei decors bouwen. Het bed kon van alles voorstellen, iedere scène kon erop gespeeld worden. Er werd contact gezocht met het publiek door te kijken, maar het publiek werd niet echt betrokken in het verhaal met vragen of opmerkingen ofzo. Het is geen waargebeurd verhaal, het is gebaseerd op het prachtige boek van Astrid Lindgren.

Er waren zo’n vijf spelers. De spelers hadden vaak een dubbelrol, hun kostuum was daarop aangepast, bv een rode lap om de koning geslagen met een afzetlint er omheen. Zo konden ze snel van rol veranderen en bleef de vaart in het verhaal. Ik heb me geen moment verveeld, het verhaal en het spel bleef de hele tijd boeiend.

Als ik terugdenk aan het stuk denk ik het eerst aan de koning die op een gruwelijke manier met zijn scepter een burger vermoordde. Het gevoel dat de voorstelling bij mij heeft achtergelaten is vooral hoop, omdat er echt stukken zijn in het verhaal die hoop op een goede afloop bieden. Daarnaast vond ik de vloekende en tierende opa erg grappig, omdat zoiets niet bij een opa hoort.

Ik zou anderen zeker aanraden om te gaan kijken want het is in het totaal een supermooie voorstelling, al vond ik het paard niet heel echt na gemaakt. Let niet te veel op de details maar geniet van het geheel. Het was een prachtige voorstelling.

Leeftijd: 9 jaar
Gezien in: Den Haag, het Spuitheater