Lampje

Toen ik de zaal binnenkwam stonden er rotsen op het podium, met daarop een dorpje en een vuurtoren. De voorstelling begon met een band die best mooie muziek speelde. We maakten kennis met Lampje, die de vuurtoren iedere avond moet aansteken. Als haar dat op een avond niet lukt moet ze zeven jaar werken in het zwarte huis van de Admiraal en zorgen voor het monster dat er woont. Zij raakt bevriend met het monster en ontdekt iets heel bijzonders aan hem.

Links op het podium stond de band die mooie muziek speelde. Zij speelden niet alleen liedjes, maar maakten ook de geluiden die bij het verhaal hoorden. Denk daarbij aan bijvoorbeeld de zee. De vader van Lampje (die eigenlijk Emilia heette) speelde ook in de band. Zo liep de band en het spel mooi in elkaar over. Een aantal spelers speelden moeiteloos verschillende rollen door snel van kleding of kapsel te veranderen. De kostuums waren niet erg ingewikkeld, maar het pasten wel precies bij de personages.

Ze speelden wel naar het publiek toe, maar maakten geen echt contact met het publiek. Het stuk waarin Edward ontdekt wat het wél kan, namelijk zwemmen, was spectaculair. Het leek echt of hij over het podium zweefde als door het water.

Het decor zat heel slim in elkaar, het paste goed bij het verhaal. Door een enkele draai aan het blok dat de rots was, zag je de kermis of de vuurtoren. Wéér een draai en je zag de kamer van Martha of er bovenop de kamer van Vis (zoals Lampje Edward het monster noemde). Zonder het decor was de voorstelling niet gelukt.

Ik had het boek al voor de voorstelling gelezen, waardoor ik goed begreep waar het verhaal over ging. Maar ook zonder die kennis is het een prachtig stuk.

Leeftijd: 10 jaar

Gezien in: schouwburg Hengelo