Op een Onbewoond

De voorstelling begon met twee mensen die iets heel bijzonders zagen, overal om zich heen. Want ze waren op een onbewoond… Wat voor onbewoond of wie onbewoond, dat mag je zelf gaan zien (misschien ga ik het per ongeluk in deze recensie toch een beetje verklappen). De twee mensen waren een soort ontdekkingsdans aan het doen en zeiden op een gegeven moment allebei: HOP, HOP! Maar toen hoorden ze opeens nog een derde HOP. Het was niet HOP, HOP, maar HOP, HOP, HÒÒP. Waar kwam die HÒÒP vandaan? Er was een klein heuveltje op het onbewoond en daar leek het geluid vandaan te komen. Ze gingen allebei achter elkaar staan en vonden het een beetje spannend. ‘Ga jij maar eerst’, ‘nee, ga jij maar eerst’. Een van hen besloot toen toch om een beetje dichterbij te komen. Toen ze ongeveer een halve meter bij het heuveltje was, hoorde zo opeens weer HÒÒP en deinsde ze weer achteruit. Ze zei tegen de ander dat zij maar voor moest gaan. De ander kwam heel dichtbij en er gebeurde niks. Ze raakte het heuveltje heel snel aan en deinsde gelijk weer achteruit. Het heuveltje bewoog ineens. De ander ging weer voorop staan en zei een beetje angstig: ‘oké, ik ga er gewoon op staan’. Ze viel er een soort van af, het heuveltje bewoog weer even en er kwam opeens een hand uit! De hand was in de vorm van een soort eendje en keek rond. Toen ging de hand er weer in en kwam er een voet én een hand uit. Er kwam ook nog een hoofd bij en nog een hand. Ze ging weer even terug in het heuveltje en kwam er daarna helemaal uit. Ze viel als een omgehakte boom om. Een tijdje later ging datzelfde meisje dat uit het heuveltje kwam opeens van het podium af en tussen de mensen door van het publiek. Het leek alsof ze zich wilde verstoppen voor de andere twee. Ze wilde verstoppertje spelen. Nog wat later leek het alsof ze in de ruimte waren. Er gingen blacklights aan en alles was ineens paars en glow in the dark. Het leek alsof ze op het eiland (nu verklap ik het toch) allemaal een soort eigen kleur hadden. Eigenlijk had niemand echt de hoofdrol, maar waren er drie hoofdrollen. Eentje was blauw, eentje was groen en eentje was een beetje geel/oranje.

 Dit vond ik:

De blacklights waren echt heel cool! Het leek daardoor alsof je zelf in de ruimte zat. Het was ook grappig dat ze door het publiek kwamen. Ook dacht ik bij mezelf: ze moet wel echt heel sterk zijn, want een iemand werd zelfs op haar kop gehouden. Het decor was erg mooi, omdat ze allemaal verschillende kleuren en texturen hadden gebruikt.

Een klein dingetje: sinds dat ik Tent heb gezien met een kreeft die zijn handen in de vorm van klauwen van krabbetjes had, zie ik in elke voorstelling krabbeltjesklauwtjes.

Ik zou de voorstelling heel erg aanraden, want het is niet alleen maar voor 6+, maar het was zelf nog leuk voor mij en ik ben 10. En Anouk vond het ook leuk en zij is 34!

Theater Walhalla