ROODHAPJE

“Roodkapje, lekker hapje”, of “Roodhapje”, dat zegt de wolf steeds in deze voorstelling. De voorstelling was gewoon Roodkapje, maar het ging wel meer over de wolf dan over Roodkapje. Ik kon zelf niet zo goed zien in welke tijd het zich afspeelde. Maar ik denk in het nu. Het is een beetje de moderne versie van het “oude” Roodkapje.

Op het podium stond een band met twee muzikanten en drie acteurs: een speelde Roodkapje, een de wolf, en een was alles (moeder, oma, Roodkapje, wolf). De kleding was zo gekozen dat je snel kon veranderen in een andere rol. Ze hadden allemaal een pilotenhelm op. Roodkapje had in plaats van een roodkapje een rood vliegtuighelmpje. De wolf die had echt een heel mooi kostuum, als hij bukte dan leek hij net een wolf en als hij recht opstond zag je zijn normale hoofd.

Het was een opera, dus alles was gezongen en ze praatten helemaal niet. Daar moest ik wel een beetje aan wennen. In het begin was er ook een groep kinderen die gingen zingen. Die hadden niets met het verhaal te maken leek het, en opeens gingen ze zitten en waren ze weg.

Toen ik eindelijk een beetje in het verhaal zat, ging zogenaamd de telefoon van Roodkapje en werd ze gebeld over een andere rol. En later nog eens. Toen rende Roodkapje weg, omdat ze liever Elsa speelde in een ander voorstelling. Ineens ging een ander iemand die eerst de moeder van Roodkapje speelde (en ook de oma), Roodkapje spelen. Maar de eerste Roodkapje kwam terug en toen waren er dus twee Roodkapjes, Roodkapje 1 en 2, en die gingen samen de wolf spelen. Maar de wolf was er ook nog, dus er waren ook meer wolven. Dat stuk vond ik een beetje verwarrend.

De acteurs speelden alsof er geen publiek was en toch wel. Roodkapje rende weg door het publiek toen ze gebeld werd, maar ze deed net alsof er niemand zat. Maar toch gingen ze door met de voorstelling en ging iemand anders Roodkapje spelen. 

Het decor was een trap, maar de trap ging nergens heen. Er was ook een deur (van het huisje van oma) en een vijver. Aan het einde van het verhaal verdronk de wolf in de vijver. Toen begon de vijver te draaien en kwam er prachtig licht uit. Dat vond ik wel het mooiste uit de voorstelling. 

Dit was een moderne versie van Roodkapje, maar ik denk dat ik het oude verhaal toch leuker vind. Doordat het verhaal van Roodkapje zo bekend is, vond ik deze voorstelling soms wat verwarrend en lastig te begrijpen. Maar het was wel heel mooi gemaakt.