ROODHAPJE

Roodhapje van Holland Opera is een opera, maar dan speciaal voor kinderen. De zangers zongen alles in plaats van gewoon praten, en dat maakte het heel bijzonder. Ook al was het opera, kon ik het verhaal goed volgen.

In deze versie ontmoet Roodkapje een wolf die haar steeds “Roodhapje” noemt. De wolf is niet zomaar eng, maar ook een beetje verdrietig omdat hij heimwee heeft naar zijn thuis in het Noorden. Hij praat zelfs met zijn spiegelbeeld, de Waterwolf. Dat vond ik een beetje zielig.

De muziek was spannend en soms een beetje griezelig, maar ook mooi. Er waren echte muzikanten op het podium met een gitaar en slagwerk. Dat maakte het extra bijzonder.

Het kostuum van de wolf vond ik het allermooist. Het zag er heel echt uit, net alsof er een echte wolf op het podium stond. De vacht, de kleur en hoe hij bewoog, maakten hem stoer en een beetje eng. Roodhapje droeg een leren jas met een capuchon en zag er ook heel stoer uit.

Alle acteurs speelden heel goed. Roodhapje was stoer en slim, en de wolf was spannend maar ook een beetje grappig. De oma was ook leuk en niet zomaar een oud vrouwtje.

Het decor was heel slim bedacht. Het leek soms een bos, en dan weer een huis. Er werd veel gewerkt met licht en rook, en dat maakte de sfeer spannend. De spiegel van de wolf was ook een mooi stuk decor – het zag er magisch uit en werd goed gebruikt in het verhaal.

Ik vond Roodhapje een hele leuke en bijzondere voorstelling.