Sara’s Mysteries – de theatervoorstelling

Ik wilde heel graag naar deze voorstelling omdat ik alle podcasts heb beluisterd van Sara’s mysteries en die allemaal heel leuk vond. Het is allemaal echt gebeurd en toch zorgt Sara ervoor dat het spannend is. Ze laat ook zien dat elk mysterie wel een antwoord heeft. En dat hele gewone dingen ook een mysterie kunnen zijn.

De voorstelling gaat over een jongetje dat Sammy heet. Hij is benieuwd of het echt spookt in het dorpje waar zijn moeder is opgegroeid en waarom niemand meer in het dorp komt. Ze reizen samen af naar Marokko. En komen ze na hun zoektocht achter het antwoord?

Toen we in de zaal kwamen stonden de acteurs al op het podium, dat vond ik heel verrassend, vaak bij voorstellingen komen de acteurs pas op het podium als het begint. Bij deze voorstelling was het anders. Eigenlijk was het wel grappig, want Sara ging ook iedereen groeten die de zaal binnenkwam. Het voelde daardoor alsof ze niet alleen acteur was, maar iemand die daar rondliep. Je zag ze voorbereiden en nog de laatste dingen bespreken. Dat zag je gewoon allemaal, er zat geen gordijn voor. Alsof ze nog heel druk bezig waren en dat je toevallig mocht meekijken hoe ze dat deden.

Sara was niet de enige op het podium, ze had ook nog twee mensen meegenomen. Een van hen kon een heel mooi Arabisch instrument bespelen en vertaalde alles van het Arabisch naar het Nederlands, de ander deed het decor vooral en de geluidjes. Sammy zelf was er niet, maar door een boxje kon je wel zijn stem horen. En ook de stemmen van sommige andere mensen in het verhaal waren opgenomen.

Het verhaal speelt zich af in het nu, maar het mysterie is al eerder opgenomen. Het is een waargebeurd verhaal en daarom zette het je soms echt aan het denken bijvoorbeeld “kunnen spoken dan echt bestaan?” De voorstelling is heel interactief. Sara vraagt je van alles en je kon dan antwoorden met een kaartje wat je bij de ingang kreeg. Het kaartje had een rode en groene kant en daarmee kon je door de voorstelling heen antwoorden op de vragen die ze stelde, bijvoorbeeld “moet ik nu wel naar binnen?” of “Heb jij je ouder ooit zien huilen?” Soms kregen mensen in de zaal de microfoon om hun eigen verhaal bijvoorbeeld te vertellen. Het leuke daaraan vond ik dan toch wel dat als ze de microfoon aan iemand wou geven dat ze dat persoon een beetje belachelijk maakte, maar niet te erg hoor “He meneer met die grijzen haren daar achterin de zaal, zou u uw mening kunnen geven.”

Het lijkt net of je bij de opnames bent voor de podcast. Je ziet hoe de geluiden worden gemaakt. Je zag bijvoorbeeld als Sara liep, dat iemand anders heel hard op stenen stond te springen. Het was grappig om te zien, want sommige geluiden kon je heel makkelijk maken. Ze gebruikte ook een schimmenspel om te laten zien hoe de omgeving er uitzag, als er bijvoorbeeld hele hoge bergen waren, dan zag je dat op de muur afgebeeld worden.

Het was geen enge voorstelling, misschien was dat wel de bedoeling want het ging over geesten en spoken. Ik vond het eerder een hele grappige voorstelling, want er gebeurde grappige dingen, bijvoorbeeld dan schopte ze een deur in maar dan was daar geen deur.

Ik raad deze voorstelling aan, aan kinderen maar ook aan volwassenen die nieuwsgierig zijn.

Helaas kan je niet meer naar de voorstelling toe, want ik was naar de laatste keer. Maar gelukkig zijn er nog twintig podcasts en een boek. En er komen ook nog nieuwe podcasts aan (ook een met het verhaal van Sammy).

Podium Hoge Woerd, Utrecht