Stuntkont

Voordat deze voorstelling begon, lag er in de foyer een mat met bruine stippen, die het spelletje Twister moest voorstellen, maar dan net anders. Je kon op verschillende bruine rondjes staan en als je dat deed, kwam er een geluid van een scheet uit. Elk rondje gaf weer een andere ‘scheet’. Dat vond ik wel grappig en leuk om te doen. Het was leuk voor de kinderen om dit van tevoren te doen.

Voor het begin van de voorstelling, zag ik vanuit de zaal een bruin groot doek op het podium met een gat erin. Daar kwamen eerst rookwolken uit en kleine rookringetjes, die volgens mij scheetjes moesten voorstellen. Dat zag er wel komisch uit. Zodra de rook stopte, werd er een grote bruine bal doorheen gegooid, ik denk dat dit poep moest voorstellen.

Daarna kwamen één voor één de spelers door het grote gat heen en deden grappige dansjes op het podium. De dansjes zagen er ook wat raar uit, maar maakte iedereen keihard aan het lachen. Steeds gebeurden er andere dingen op het podium, soms met 1, soms met meerdere personen. Er waren totaal vier acteurs die het optreden deden. Soms was er breakdance, dan weer rolden ze met zijn allen over bruine ballen en later deden ze stunts, zoals het maken van koprollen met twee personen. Alles bij elkaar was veel en druk. De verschillende scènes waren verschillende verhaaltjes, waarbij het vooral ging over scheten laten en poepen en aan het einde ging het over pizza. Er was niet echt één groot verhaal.

Behalve het bruine decordoek op de achtergrond, kwam er aan het einde van de voorstelling over bijna het hele podium een bruin springkussen. Dat was wel bijzonder. Ik had dat nog nooit eerder in een voorstelling gezien. Het springkussen werd gebruikt om in te springen, te klimmen en stunts mee uit te halen.

De vier acteurs droegen veel bruine kleding, allemaal net iets verschillend, soms pluizig, soms plastic-achtig. Dat paste wel goed bij de voorstelling al dat bruin. De acteurs dansten vooral, maar maakten af en toe ook muziek op fluitjes of andere instrumenten. Op de achtergrond werd ook muziek gedraaid, wat paste bij elke scène. Door de muziek werden sommige stukken extra grappig. Aan het einde, toen het spel heel druk was, was er ook hele drukke muziek.

Ik vond het wel cool hoe er met het licht van de schijnwerpers werd gespeeld. Toen ze het over pizza hadden, zag ik ook de Italiaanse vlag door middel van het licht.

Aan het einde was er wat interactie met het publiek en na afloop kon je nog vragen over de voorstelling stellen. Tijdens de voorstelling spelen ze vooral met elkaar.

Tijdens de hele voorstelling lag het publiek de hele tijd in een deuk van het lachen. Ik vond het een grappige, maar ook drukke voorstelling.