En de winnaar is…

Als je de zaal binnen loopt word je meteen meegesleurd naar de rode of naar de blauwe kant van de zaal. De rode helft is van de moeder, en de blauwe helft van de vader. Als je eenmaal zit hoor je meteen bij die kleur; dus als je aan de rode kant zit hoor je bij de moeder. En nog voor het toneelstuk begonnen is gaan ze aan je trekken; als je bij rood zit gaat de vader proberen om je aan de blauwe kant te krijgen en omgekeerd. Eigenlijk is het toneelstuk dan al begonnen. Want het toneelstuk gaat over een vechtscheiding. Een vader en een moeder, die eerst gelukkig waren samen, maar nu alleen maar ruzie kunnen maken met elkaar. En over hun kind, die vindt dat ze niet mogen scheiden, omdat ze er verdrietig van wordt en niet wil kiezen tussen haar vader en haar moeder.

Het verhaal is verdrietig. Uiteindelijk merk je dat je met het kind meeleeft, maar ook met de vader én de moeder, omdat het voor iedereen éven naar is, de scheiding. Maar het verhaal is ook grappig, je moet vaak lachen.

Het is een klein decor; eigenlijk alleen maar een vierkant op de grond, gemaakt met tape, en daarin in twee hoeken een krukje en bokshandschoenen. Net een boksring. Je zit als publiek heel dichtbij de acteurs, en daardoor zie je heel goed de emoties op hun gezicht. Dat is ook belangrijk. Want eigenlijk is er niet echt een verhaal maar is het toneelstuk een bokswedstrijd. Het gaat over hoe het tussen de vader, de moeder en het kind gaat en wat ze voelen, zoals boosheid, verdriet, verliefdheid, jaloezie en nog veel meer. Net als in een bokswedstrijd wordt er ook gevochten, maar er wordt ook gedanst en gesprongen.

Ik vond En de winnaar is… heel erg leuk omdat je helemaal in het verhaal werd getrokken. Dat je heel erg meeleeft met de acteurs vond ik heel mooi.