Gullivers reizen

De voorstelling Gullivers Reizen gaat over het zeilmeisje Gul, dat een wonderkind is. Ze moet vaak varen met een speciale zeilboot die haar vaders gemaakt hebben. Haar vaders hebben samen een bedrijf dat boten maakt, en Gul moet eigenlijk laten zien hoe goed die boten kunnen varen. Via sociale media moet Gul dan regelmatig updates geven, zo ook over haar laatste reis, waar het verhaal over gaat. Voor het publiek komt het over dat haar vaders haar nogal pushen en uitbuiten.

Voordat de voorstelling begint, zien wij allemaal blokken op het toneel in allemaal verschillende vormen. De blokken zijn wit met zwarte strepen die daarmee vierkantjes vormen. Een presentator komt op, die een show presenteert, waarin hij het zeilmeisje en haar vader voorstelt. Telkens als hij wat aan Gul vraagt, houdt zij haar mond dicht en durft niets te vertellen.

Dan gaan de lichten even uit en begint het verhaal van, of de herinnering aan de laatste zeiltocht, die niet makkelijk was. Gul doet mee aan een zeilwedstrijd en wil heel graag winnen. Er blijkt ineens een land te zijn, waar ze zee had verwacht. Ze komt dan in andere werelden terecht met onbekende wezens en beleeft verschillende avonturen. Alles moet ze vastleggen op sociale media met een telefoon.

De posts die zij maakt op de sociale media, zien we achter haar op een groot scherm. Dat vond ik wel goed bedacht. Op dat scherm werden ook andere dingen geprojecteerd, zoals de wereld waarin ze was. Dat zag er wel cool uit.

Dit verhaal werd gespeeld door 3 acteurs. Het zeilmeisje zelf en haar twee vaders, die verschillende rollen speelden in verschillende kleding. Hun wisselende kostuums paste goed bij het verhaal en bij de diverse werelden. Wat ik supercool gemaakt vond, waren de paardenhoofden die de acteurs op hun hoofd droegen in de paardenwereld.

Op het podium waren ook 3 muzikanten aanwezig, die heel mooie live muziek maakten en daarmee het verhaal ondersteunde. Er was een viool, een keyboard en een soort bouzouki. Soms speelden de muzikanten ook een beetje mee in het verhaal. Zij droegen bijpassende kleding bij het decor: witte blokjes met zwarte strepen. De acteurs zongen tussendoor mooie liedjes. Bij elke andere wereld waar Gul kwam, werd er muziek gemaakt die bij die wereld hoorde.

Ik had me er heel erg op verheugd om hiernaartoe te gaan en het was ook echt een leuke voorstelling. Eigenlijk zou ik hem nog wel een keertje willen zien.

Spuitheater Den Haag