Warnet

Aan het begin kregen we allemaal een handje confetti dat we moesten bewaren voor het einde. Er werd niet gezegd waarvoor de confetti was. Toen stapten we allemaal in een witte kubus en daar was een tribune in de vorm van een piramide. Daarop gingen we zitten. Om ons heen waren allemaal grote schermen waar het toneelstuk op geprojecteerd werd. Een groot deel van het toneelstuk was dus niet live gespeeld maar was van tevoren opgenomen. Wat wél live was, was één man, de enige acteur, die allemaal verschillende dingen deed.

Op de schermen zag je ook alleen diezelfde man, en een hondje. Op het ene scherm gebeurde iets anders dan op het andere. Het viel me op dat het beeld een beetje schimmig was. Er gebeurt dus heel veel in het toneelstuk waardoor ik soms niet wist waar ik moest kijken, en ook niet helemaal begreep wat het verhaal was. Het waren eigenlijk allemaal miniverhaaltjes, zoals toen een opa zijn mandarijnen in de prullenbak ging gooien. Daarna wordt die opa dan opeens een ander persoon en begint een ander verhaaltje.

Het hele toneelstuk wordt dus door één acteur gespeeld. Dat vond ik best wel knap omdat hij het dus helemaal alleen deed en heel veel rollen had. Soms was hij grappig, maar ook soms eng of gek. Hij kleedde zich steeds om, terwijl hij aan het toneel spelen was. De kostuums vond ik raar en grappig, maar het meest raar. Er was heel veel muziek, allemaal verschillende soorten. Er waren geen instrumenten of live muziek. Al vrij snel in het toneelstuk is er een heel erg piepend geluid. Dat vond ik een beetje naar dus ik was blij toen het weer weg ging.

Ik vond het al met al wel een raar toneelstuk, want het was heel druk en chaotisch, en ik snapte het niet allemaal. Maar het was uiteindelijk wel grappig en het einde is heel leuk, maar daar zal ik niets over vertellen want dat moet je zelf maar zien. Het was zeker bijzonder.

Leeftijd: 10 jaar

Gezien in: Theater aan het Spui in Den Haag